Vum Teller zur Tut oder wéi aus enger Freed an der Nokrichszäit e Marketinginstrument gouf.
oder wéi aus enger Freed an der Nokrichszäit e Marketinginstrument gouf. Och emol e Stéck Knätschgummi… Et ass mer e bësse baang. Nach e puer Schrëtt, da sinn ech bei him. Hoffentlech hat d’Mamm Recht, si sot de Kleesche wier e ganz Léiwen. Ech si mer do net esou ganz sécher, well de Bopa huet […]
Dee richtege Regime, net just beim Iessen!
Technique, Classique, Général, Modulaire oder Formation professionelle: Wéi ee Regime ass dann elo dee richtege fir mech?
Vu Bretzelen, Ouschtereeër a Strëmpbänner…
„An diesem Tage sind die innerhalb Jahresfrist Verheiratheten verpflichtet, allen Hochzeitsgästen, die noch ein Stück des Strumpfbandes besitzen, welches der Braut während der Hochzeitsmahlzeit geraubt wurde, die sogenannten Fastenbohnen, d.h. frischgebackene Bretzeln zu verabreichen.“ Esou schreift den Dicks 1883 a sengem Buch „Luxemburger Sitten und Bräuche“ iwwer den „Fastenbohnensonntag“. Laanscht d‘Musel a laanscht d‘Sauer ass […]
Goldgiele Péngschtméindeg
„Et war esou ëm Päisten, d’stung alles an der Bléi“, dat huet de Michel Rodange a sengem Renert gemengt, a wat fir eng Géigend kéint hien heimat wuel anescht gemengt hu wéi Wolz, wou hien zu groussen Deeler un dëser Geschicht geschriwwen huet. An elo, am Joer 2019, feiert Wolz ënner dem Thema „Visit Éislek“ […]
D’schwammend Prinzessin vu Lëtzebuerg: eng Geschicht aus der Siicht vun engem Schëff
Scho vill Kannernuesen hunn sech u meng grouss Panoramafënsteren uewenop gedréckt, Honnerte vun Tallekeschong sinn tëscht mengen Dëscher erduerchgestöckelt an esouguer déi eng oder aner Prominenz duerft ech scho mäi Gaascht nennen. Mäin Interieur ass luxuriéis, an – ech wëll mech jo elo net bretzen, mee – erënnert u meng Virgänger, déi fréier déi éischt […]
Wou den Apel läit, ass en Äppelbam net wäit –
Ei, et gëtt dach näischt Besseres wéi e gudden, frësch gepressten Äppeljus direkt aus dem Frigo vum Bongert niewendrun! Een, deen nach liicht op der Zong kribbelt, am beschten net ze séiss, fir datt en och richteg erfrëscht. Wat de Lëtzebuerger traditionell als Viz bezeechent, gehéiert scho säit Laangem zum Hierscht dozou wéi d’geréischtert Käschten zum Chrëschtmaart. […]
… duerch d’Latte gaangen!
Wa mir soen, datt eis eppes „duerch d’Latte gaangen ass“, da wëlle mir domat ausdrécken, datt mir eppes verpasst hunn, datt eis eppes laanscht d’Nues gaangen ass. Mee wuel déi mannsten Zäitgenosse wëssen, wou dëst Spréchwuert eigentlech hierkënnt, an zwar aus der Juegd.
Roude Léiw, huel se!
„Roude Léiw, huel se!“ – mat dësem Sproch spornen eestëmmeg d’Unhänger d’Foussballekipp vun engem Mini-Land un, dat nach ni déi ugepeilte lescht Etappe vun der FIFA-Weltcoupe erreecht huet, obwuel et zënter 1934 mat dobäi ass. Amüsant … an derwäert, sech Gedanken driwwer ze maachen! Wat soll dee Slogan, a firwat e Léiw?
De Feierkrop
Satir a Schwaarz a Rout. De Jacques Drescher bléckt zeréck op 1000 Ausgabe vun enger Kou, déi schonn zu Liefzäiten dagdeeglech op d’Schluechtbänk gedriwwe gouf an awer ni am Supermarchésregal gelant ass: De Feierkrop.