Aktuell sinn iwwer 150.000 Leit, déi zu Lëtzebuerg schaffen, Member an enger Gewerkschaft, doran agerechent sinn d’Auslänner, déi all Dag an d’Land schaffe kommen an och déi pensionéiert Gewerkschaftsmemberen. Deemno si ronn e Véierel vun allen zu Lëtzebuerg Beschäftegten syndicéiert.

Aarbechterveräiner gouf et zwar zu Lëtzebuerg schonn am 19. Joerhonnert, déi éischt richteg Gewerkschaften, zu deene sech Bierg- a Schmelzaarbechter vereenegt hunn, sinn awer eréischt 1916 entstanen. Schonn ee Joer drop koum et zu engem grousse Massestreik, mat deem dës nei Verbänn sech d’politesch Unerkennung erstreide wollten – et sollt allerdéngs nach bis 1936 daueren, bis dat Zil erreecht war an d’Gewerkschaften offiziell als Sozialpartner unerkannt goufen. An den nächste Joerzéngte krute si ëmmer méi vun hire Fuerderungen duerchgesat, an och hir Memberszuele si konstant gewuess.

Haut limitéiert sech d‘Roll vun de Gewerkschaften an eiser Gesellschaft net méi eleng op de Kampf fir méi Pai a besser Aarbechtskonditiounen, an zu Streike kënnt et meeschtens nëmmen, wa wierklech keng Eenegung méi méiglech ass. Duerch hir laangjäreg Erfarung si modern Gewerkschaftsvertrieder verséiert a gutt ausgebilt Spezialisten am Sozialdialog, déi hirem Géigner, also dem Patronat, duerchaus Paroli bidde kënnen. „Och wa kee Patron dat géif zouginn“, verréit eng Persoun, déi laang fir eng grouss Gewerkschaft täteg war, „profitéiere Firmecheffen a -besëtzer oft esouguer vun där Zesummenaarbecht, well d‘Gewerkschaftler si net nëmme mat Fuerderunge konfrontéieren, mee si zousätzlech op Mëssstänn am Betrib opmierksam maachen, déi och net an hirem eegenen Interessi kënne leien – sief dat Missmanagement oder Mobbing duerch ongeeegent Responsabeler, schlecht Aarbechtssécherheetsmesuren a villes méi. Doduerch kënnt et dacks zu Reformen, déi natierlech an éischter Linn de Beschäftegten, schlussendlech awer och dem Patron notzen!“